Dzień chemii

Wstaję około 8:30, na spokojnie ogarniam się tak jak zwykle, jem lekkie śniadanko (no dobra ostatnio żrę jak szalona, więc może nie takie lekkie), około 9 wyjeżdżam z domu. Do Centrum Onkologii mam około godziny drogi, niestety takie są warszawskie realia ;). Na każdą chemię jeździ ze mną mama i tata. Na pierwszych chemiach była ze mną także ciocia, która jest pielęgniarką. :).

Po dojechaniu do CO, z mamą lecimy do szpitala, a tata krąży w poszukiwaniu miejsca parkingowego.

Przed każdą chemią każdy pacjent musi zarejestrować się do lekarza prowadzącego, a także wykonać badanie krwi. Jest to szpital, NFZ, Polska, wiadomo, więc kolejka za kolejką. Żeby trochę zmniejszyć ich ilość – mama idzie mnie zarejestrować do lekarza, a ja pomykam na 2 piętro bloku A na pobranie krwi. Zależnie od tego, co zleci lekarz prowadzący czasami pobierają krew z palca a czasami z żyły.

!!!!! Szczególnie zimą ważne jest żeby rozgrzać palce przed pobraniem krwi! Łatwiej leci i pielęgniarki nie narzekają przynajmniej :D. Wystarczy pocierać ręce, albo łatwiej – pójść  i włożyć ręce pod ciepłą wodę :).

O tym, czy macie mieć pobraną krew z palca, czy z żyły informuje zapis na skierowaniu (które dostaje się na poprzedniej wizycie u lekarza).

Morfologia krwi włośniczkowej = z palca.
Morfologia krwi obwodowej / biochemia = z żyły.

I tu uwaga! To, że macie pobieraną krew z żyły nie oznacza, że będzie wykonane badanie biochemiczne! Normy morfologii różnią się między palcem a żyłą, dlatego raz sprawdzają tu, a raz tu ;).

No dobra, lecimy dalej… krewka pobrana, chwilę z wacikiem odczekać trzeba żeby się nie zrobił siniak i żeby nie naplamić na podłogę – z minutkę max ;).

W tym czasie moja mama raczej już zdąży mnie zarejestrować i albo idę coś zjeść jeszcze przed chemią (polecam zupę ogórkową z baru w CO w Warszawie, mniamciu) albo po prostu siedzimy w poczekalni i czekamy na swoją kolej. Zazwyczaj schodzi z godzinka, głównie przez to, że w tym czasie muszą po prostu dostarczyć wyniki badania krwi ;).

Kiedy nadchodzi moja kolej – z buta wjeżdżam do gabinetu mojej pani Doktor, za każdym razem patrzy się uważnie na moją reakcję – czy już płaczę, czy jeszcze nie, czy się śmieję, czy gadam sama z siebie… Ja nie wiem jakim cudem, ale ta kobieta potrafi mnie przejrzeć na wylot. Wyobraźcie sobie, że wyczuła, że wzięłam urlop zdrowotny na studiach, nic jej nikt nie mówił! Niesamowita jest :D.

Wizyta u lekarza prowadzącego wygląda mniej więcej w ten sposób, że lekarz pyta się co tam, jak tam, czy jakieś nowości, złe, dobre (oczywiście samopoczucie i sprawy dotyczące chemii, chociaż ploteczki z życia codziennego też się zdążają ale ciiiii). Jak coś się dzieje, to sugeruje jakieś rozwiązanie, a jak nie, to chwali za ładne wyniki krwi, albo gani, że chyba mięsa nie jem, bo niska hemoglobina (o wynikach krwi będzie oddzielny post 😉 ).

Następnie lekarz osłuchuje i bada palpacyjnie węzły chłonne (nie lubię tej części, bo mam straszne łaskotki i nigdy nie wiem czy boli, czy łaskocze )

Jeśli jest wszystko w porządku – wystawiane jest zlecenie na chemioterapię i skierowanie na następne badania krwi (przed kolejną chemią).

No i tu sielanka się kończy – jakimś cudem, jak wyjdę z gabinetu pani Doktor, opuszcza mnie dobry nastrój i idę jak na ścięcie.

Zanim wybiorę się do oddziału chemioterapii dziennej, idę jeszcze po panią psycholog. Albo siedzę u niej w gabinecie chwilę na pogaduszkach i na ćwiczeniach relaksacyjnych, albo proszę ją, żeby poszła ze mną na oddział i tam pogadała ze mną (O wizycie u psychologa tez będzie oddzielny pościk).

Dobra, idziemy zakamarkami, korytarzami pięknego Centrum Onkologii na oddział chemioterapii dziennej.

Winda na 1 piętro i dzień dobry. Najpierw trzeba wypełnić formularz, że zgadzasz się na wkłucie i wlanie w siebie różnych dziwnych rzeczy, dajesz papierki (wyniki krwi i zlecenie od lekarza prowadzącego) lekarzowi dyżurnemu. Ci lekarze też są super – niedawno ledwo siedziałam jak przyszłam do nich i Pani zaproponowała mi szocika z hydroksyzyną na uspokojenie, także dbają o pacjentów.

No, jak już załatwi się papierkowe sprawy to dostajesz numerek i znowu czekasz w kolejce, ale spoko, jest co robić – w tym czasie musisz zmierzyć sobie ciśnienie – dostępny jest aparat do mierzenia ciśnienia i karteczki, na których trzeba spisać wynik (ja się wycwaniłam i noszę swój ciśnieniomierz, hihi). Następnie czas na wkłucie. Ja mam port naczyniowy, więc mi wbijają małą igiełkę w ten port i sajonara, a niektórzy niestety muszą się wenflonować (o tym też będzie pościk). Jak już biżuterię mi założą (tak to nazywam, bo tak dynda z szyi trochę), to czekam aż wywołają mój numerek.

TYSIĄC PIĘĆSET STO DZIEWIĘĆSET! To chyba ja. Idę. Biorę kocyk i wyprawkę i wędruje na salę. 

Co jest w wyprawce?

KONIECZNIE trzeba mieć ze sobą koc. W pierwszym momencie na sali nie jest zimno, ale płyny które wlewają w żyłę mają jakieś 25 stopni, więc może się zrobić chłodno.

Ja biorę ze sobą małą walizkę, a w niej mam: małą poduszkę, wafle ryżowe, hallsy, wodę gazowaną i segregator z dokumentacją medyczną. 
Na chemię nie powinno się przychodzić na czczo, a w trakcie samych kroplówek idzie zgłodnieć, stąd wafle ryżowe – bywa, że mdłości są ogromne, ale jakoś te wafle zawsze da radę zjeść. Przynajmniej po to, żeby mieć czym wymiotować.

Jest kilka sal – na każdej jest około 15 takich turbofoteli, wygodne, ale już ich nie lubię. Grzecznie siadasz i czekasz aż podłączą kabelki. Musisz w międzyczasie dać oczywiście karteczkę z wynikiem pomiaru ciśnienia.

Przed chemią podają lek przeciwwymiotny – Zofran. Szczerze nienawidzę. I tak rzygam jak kot, a Zofran daje strasznie dziwny posmak w buzi. FUJ. Wymiotuję na samą myśl o tym obrzydlistwie.

Część kroplówek leci z pomocą pompy, nie ma reguły ile która leci, różnie to bywa, moja chemia kończy się zazwyczaj po ok 3h. Po podaniu leków jest jeszcze jedna kroplówka z solą fizjologiczną, tak żeby przepłukać i w ogóle.

Po tych 3h rozrywki, czyli głównie spania/rzygania, czas na drogę do domu. Zazwyczaj całą przesypiam, bo mam godzinę drogi do mieszkania.

Pierwsze co robię, to zależnie od tego czy mam siłę, czy nie, ale staram się wziąć prysznic, a potem lulu. Zazwyczaj jest to godzina 17, więc to popołudniowa drzemka, a potem się zaczyna znowu bailando. Na przemian chce mi się jeść i wymiotować, jest wesoło, nie ma co. KFC często ratuje mi wtedy tyłek i woda gazowana. Oj tak, woda gazowana, coś cudownego… jeszcze zimna mmmm…

Ogólnie to po chemii czujesz się mniej więcej jak na takim turbo kacu. Ale takim z 20 – krotnie większą siłą. Na szczęście to tylko jeden dzień, potem przychodzą kolejne skutki uboczne jedne gorsze drugie lepsze, o których będę pisać już niedługo.